Mijn burn-out ontvluchten op Malta: Hoe niks ging zoals gepland (deel 5)

(geschreven op 14 juli 2021)

Je kon een speld horen vallen. Iedereen keek me aan alsof ze een gele pudding zagen staan. Ik glimlachte, maar voelde me ontzettend ongemakkelijk. Langzaam draaiden de meiden zich terug en hervatten ze hun gesprekken. Ik ging zitten op een stoel in de hal en keek voorzichtig naar de groep die voor mij stond. Jong, allemaal Maltees. Zit ik hier wel goed? Bedacht ik me. We waren in alles anders. Ik was lang en een stuk ouder, ik kleedde me anders, sprak niet vloeiend Maltees, had een ander accent. Zij waren klein, jong, pubermeiden in glitterleggings. Ik heb me nog nooit zo’n buitenstaander gevoeld. De lerares kwam na enkele minuten aan en verwelkomde ons in het lokaal, waar verschillende kaptafels en spiegels klaarstonden. Het was de eerste les van dit vak. De meiden hadden maandag hun eerste les al gehad, dus zij kenden elkaar al. Ondertussen was het woensdag en hadden we onze eerste les over nagels lakken. Inderdaad, nagels lakken.

Om de les te beginnen gingen we onszelf allemaal even voorstellen. Tijdens het voorstelrondje hoorde ik de leeftijden. 16, 17, 16, 17, 17. Ik was ondertussen bijna 20 en had in principe geen passie voor nagels lakken. Ik deed bondig mijn verhaal tijdens het voorstelrondje en de meiden uit de klas begonnen wat te ontdooien. Ze boden me hulp aan en maakten een praatje met me. De lerares begreep dat ik niet vloeiend Maltees kon, maar besloot in de loop van de les toch alles in het Maltees uit te leggen “zodat ik het leer”. Helaas weet ik echt niet wat nagels lakken in het Maltees is dus al deed ik mijn best, heel veel kreeg ik niet mee. Gelukkig zaten er lieve meiden naast me die me af en toe wat extra uitleg gaven in het Engels. Mijn eerste aantekeningen over dit vak gingen over hoe je nou het best nagels lakt. Mijn huiswerk was dan ook mijn nagels lakken. Iemand die AMFI-huiswerk gewend is kan dit maar moeilijk beseffen. Daarnaast merkte ik dat het me ook helemaal niet boeit. Vervolgens vertelde de lerares dat je eigenlijk niks aan dit diploma hebt als je jaar twee er niet achternadoet. Jaar twee? Dacht ik. “Hoe bedoel je jaar twee?” Ze vertelde dat het eigenlijk een pakket is dat bij elkaar hoort. Weer iets dat Ray, mijn contactpersoon, niet bepaald helder heeft gecommuniceerd.

Toen de les voorbij was liep ik met klasgenoten naar de kantine. Ze waren ontzettend behulpzaam en betrokken mij gelijk bij hun groepjes. Ze vroegen naar mij en hoe ik hier terecht kwam. Ik deed mijn verhaal en begon me meer op mijn gemak te voelen. Ik vroeg wat ik had gemist van de vorige twee schooldagen. Ze vertelden dat ik al uniformen en machines had moeten aanschaffen voor bepaalde vakken, om bij te blijven. In de eerste week zou ik al ongeveer €700,- uit moeten geven aan apparaten en machines die te maken hebben met de schoonheidsindustrie. En dat waren nog niet eens de kosten van alle vakken. Heel leuk en interessant, maar ik wil geen eigen salon. En ook niet op Malta. De moed zakte me in de schoenen. Als ik ergens geen passie voor heb vind ik het moeilijk om zo veel geld uit te geven aan dingen die ik toch nooit wil gebruiken. Heel naïef, maar ik dacht dat we een jaartje gingen leren over schoonheid en verzorging. Uiteindelijk bleek dat dit een voorbereidende opleiding was tot het openen van je eigen salon. Al die machines zijn al voor je eigen salon. Ik belde een vriendin tijdens de pauze, toen ik dit begon te realiseren. Ze hoorde mijn verhaal aan en vertelde me dat ik hier waarschijnlijk echt niet gelukkig van ga worden. Van binnen wist ik dat ook. Ik dacht na over de volgende dag, de volgende week, de volgende maand. Ik kon mijzelf simpelweg niet zien als iemand die gemotiveerd is en 100% voor deze opleiding gaat. Dit is niet wat ik wil. Ik ging weer aan tafel zitten tijdens de lunchpauze met de klasgenoten en deed mijn verhaal met hen. Zij begrepen mij ook, maar probeerden me ook nog motivatie te geven. Uiteindelijk was de lesdag voorbij en ben ik naar huis gegaan. Nog voor ik mijn voordeur opendeed besefte ik het. Deze opleiding ga ik niet doen. Ik belde mijn moeder. “Mama, ik ga dit niet doen. Hier word ik niet gelukkig van.” Ze begreep me en niet veel later had ik een mailtje gestuurd naar Ray om me uit te schrijven. Het was allemaal niet wat het leek. Geen leuke andere internationale studenten, geen lessen op HBO-niveau, geen interessante huidtherapie-achtige vakken. Ik ben naïef geweest, maar Ray heeft ook niet altijd even eerlijk gecommuniceerd.

Wat nu? Ik zat nog steeds met mijn huurcontract en ik had verder niks. Geen opleiding, geen werk, geen volgende stap. Ergens was het ook wel bevrijdend om het gewoon even niet te weten. Ik realiseerde me dat ik op mijn thuiseiland was én het was heerlijk weer, dus ik besloot zo veel mogelijk te genieten. Daarnaast probeerde ik wel zo snel mogelijk contact op te nemen met mijn huurbaas om te kijken wat mogelijk was. Ik kon een afspraak met hem inplannen en ik legde de situatie uit. Hij was niet blij, maar hij had begrip. Na twee maanden mocht ik eruit. Ik was opgelucht en dankbaar. Ik had nog ongeveer een maand en twee weken te gaan voor ik weer naar huis kon. Want dat wist ik wel. Ik ga terug naar Nederland.