“I think I fell in love with you”  

Daniela (53) is geboren op het kleine eiland Malta, dat midden in de Middellandse Zee ligt. Wim (56) is geboren en getogen in het Nederlandse Harderwijk. Na een reeks toevalligheden ontmoeten de twee elkaar in 1991, waarna ze na hun eerste dans, nooit meer zonder elkaar willen. Maar hoe onderhoud je een langeafstandsrelatie in die tijd en wat doet dat met de onderlinge band?

Het is een hete zomer in 1991 wanneer de zussen van Daniela vertellen dat er knappe Nederlanders zijn gesignaleerd op het eiland. Daniela, destijds 21, ziet een reden om het uitgaansgebied te bezoeken. Het duurt niet lang voordat Wim, destijds 23, en zijn vrienden de jonge Maltezers hebben gezien op de dansvloer. Het oog van Wim valt op de jonge vrouw die wild staat te dansen op de boxen in de disco. Haar lange donkere haar valt krullend over haar schouders terwijl ze de muziek in zich opneemt. Wanneer ze weer op de dansvloer staat besluit Wim op haar af te stappen en haar een drankje aan te bieden. “Nee, dankje.” Reageert ze. Wim vat dit op als een afwijzing en komt niet meer naar haar terug.

Wim en Daniela zitten op de zachte beige bank in de woonkamer. Het hout in de koutkachel knispert zacht op een koude novemberavond. Daniela lacht en kijkt naar Wim. Lachrimpels verschijnen rond haar ogen: “Ik wilde toen geen drankje, maar ik bedoelde niet dat ik geen interesse had! Ik dacht daarna waar blijft hij nou.”

Na een niet zo succesvolle nacht voor beiden, besluiten ze een andere avond weer terug te gaan naar de disco. Daar vinden ze elkaar weer. Daniela is vastbesloten, en opgelucht, zodra ze hem ziet en stapt direct op hem af: “Nu zou ik wel een drankje van je willen.” Wim lacht verbaasd en haalt een drankje. Ze dansen de hele nacht op Losing my Religion van REM. 

Wim speelde waterpolo in die tijd en was voor een wedstrijd met zijn team naar Malta gevlogen. In totaal waren ze er minder dan een week. De laatste avond van zijn verblijf op Malta waren Wim en Daniela weer samen. Hij vroeg om een foto en haar adres en telefoonnummer want: “I think I fell in love with you.” Daniela was verbaasd en op haar hoede. Dat is snel en ik ga hem waarschijnlijk toch nooit meer zien, dacht ze. Ze gaf hem haar gegevens en liet het maar op zich afkomen: “Ik was benieuwd of hij echt ging bellen.” 

Een kleine week later ging de telefoon in het appartement met uitzicht op zee, die ze deelde met haar ouders en 3 zussen, en Daniela nam op. “It’s me. It’s Wim.” Het was de verjaardag van Wim en hij wilde haar stem horen. Daniela was verbaasd om van hem te horen, maar ze vond het wel heel leuk en lief: “Vanaf dat moment belde Wim me eigenlijk heel regelmatig.” In 1991 waren er vaste telefoons, maar het was relatief duur om het buitenland te bellen. Zo blijkt in een artikel van het Financieel Dagblad dat de kosten gemiddeld uitkwamen op 1,50 gulden per minuut (1995). Twee keer per week bellen tikt dan aardig aan. “We besloten brieven te schrijven. Dit deden we twee of drie keer per week!” Het duurde een kleine week voordat de brieven binnen waren en daar keken ze dan ook erg naar uit: “We bespoten de brief met parfum, we deelden al onze emoties en ervaringen. Je hebt echt iets om naar uit te kijken en ik denk dat we daardoor heel snel heel hecht groeiden.”