Mijn burn-out ontvluchten op Malta: Hoe niks ging zoals gepland (deel 4)

(geschreven op 2 maart 2021)

Ik zat aan de gladde tafel van donkerbruin hout en keek recht voor me, naar het balkon, waarachter appartementen en de zee zich lieten zien. De zon scheen en het zag er warm uit buiten. Als ik weer naar de tafel keek zag ik het licht van mijn laptop en de samenvatting van de opleiding Beauty Specialist. Ik wist het niet. Ondertussen stond de teller op 50 keer gelezen. Ik begon het voor me te zien in mijn hoofd en stelde me voor dat ik interessante dingen ging leren. Ik klapte mijn laptop even dicht en vertrok naar de slaapkamer van mijn opa en oma. Blote voeten op de koude marmeren vloer liepen naar de achterkant van het appartement. Het was donker, want in de warme maanden heeft iedereen altijd alle ramen en gordijnen dicht. Ik ging op bed liggen en richtte de ventilator op mij. Op dit soort momenten, momenten van chaos en keuzes, vind ik het altijd fijn om het aan iemand te vertellen. Vaak realiseer je je dingen als je met iemand praat of iemand iets vertelt over het bepaalde onderwerp. Ik stuurde een spraakopname naar een vriendin en belde mijn moeder en vriend nog een aantal keer uit wanhoop. Ondertussen liep de tijd door. Nog maar een halve dag om mijn keuze door te geven. Uiteindelijk bedacht ik me de opties. Teruggaan kan en wil ik niet. Ik zit tenslotte nog vast aan mijn huurcontract. Niks doen houd ik ook niet van. Werken zou zonde zijn, want veel zal ik er onderaan de streep niet aan verdienen. Het zou me juist meer kosten. Ik dacht ook nog na over een stage in de mode bijvoorbeeld, maar ook dan zou ik mijn vaste lasten niet kunnen betalen. Wat bleef er verder over?

De bezigheden van de opleiding klonken me steeds beter in de oren en ik besloot contact op te nemen met Ray, mijn contactpersoon vanuit de school. Ik vertelde hem eerlijk over mijn bedenkingen. Zo was de opleiding nog steeds onder mijn niveau en was het nog niet helemaal helder wat er nou precies van mij werd verwacht op die opleiding. Al snel kreeg ik een antwoord. Eigenlijk stond er precies wat ik wilde horen. “We kunnen je inzetten op je eigen niveau, dan kom je sowieso ook bij nog meer leuke internationale studenten van jouw leeftijd in de klas. Je gaat het superleuk vinden!” Oké dan… Ik klikte op reply en gaf hem door dat ik de opleiding Beauty Specialist wel een kans wilde geven, áls het klopte wat hij zei. Niet veel later kreeg ik antwoord waarin hij schreef blij te zijn met mijn keuze. Dinsdag moest ik klaar zijn om direct te beginnen. Het was zaterdag op de dag van mijn keuze dus ik had nog eventjes tijd om me voor te bereiden op deze nieuwe opleiding. Ik deed wat onderzoek, probeerde te acclimatiseren en besloot, nu het nog kon, nog maar een beetje te ontspannen en genieten van mijn vrije tijd. Ik hoorde van Ray dat ik dinsdag mijn rooster zou krijgen, dus dan zou ik ook precies weten waar en wanneer ik les had. De dagen erna verliepen prima en ontspannen en toen was dinsdag eindelijk daar. Ik checkte mijn mail oneindig, maar nog steeds geen rooster. Ik nam contact op met Ray, maar die was onbereikbaar.

Langzamerhand ontwikkelde ik een soort humor waarin ik alles verwerkte wat fout ging. Ik vond het niet eens meer erg. In mijn hoofd was het allemaal maar een slechte film. Ik besloot gewoon naar de campus te gaan en daar maar te vragen hoe en wat. Natuurlijk was ik er niet binnen de 18 minuten die de route van de bus aangeeft. Nee, ik deed er twee uur over. Gewoon even een paar bussen die besloten niet op te komen dagen. Maakt niet uit. Ik nam de moeite niet eens meer om me erover te frustreren. Eenmaal op de campus zocht ik nog een tijdje naar het juiste gebouw. Het is best een grote campus met veel nieuwe gedeeltes, waar niet altijd duidelijk wordt gecommuniceerd met waar je bent. Ik vroeg weer wat rond en belandde in het juiste gebouw. Helaas was het juiste gebouw niet het einde van mijn zoektocht. Waar moest ik ooit zijn? Ik liep alle gangen door, alle trappen op en langs alle rijen kluisjes. Ook hier vroeg ik weer meerdere mensen om advies en werd van de een naar de ander geleid. Zo moeilijk is het niet wat ik vraag, dacht ik. Mensen keken me aan alsof ik een alien was en onverklaarbare vragen had. Ik vroeg simpelweg om mijn rooster. Na enig geklets kwam een meneer erachter dat mijn opleiding al lang was begonnen. “Excuse me?” Hij begeleidde me naar een tafel terwijl ik verward nadacht over zijn woorden. Op de tafel lagen wat vellen papier en daar moest ik het een en ander op invullen. Pas als ik dat had gedaan en wanneer die informatie was verwerkt kon ik beginnen met mijn lessen. Mijn lessen die, schijnbaar, maandagochtend al van start waren gegaan. Ik vulde het a4’tje in en liep terug naar het bushokje terwijl ik de verschillende klassen naar hun les zag gaan. Ik nam contact op met mijn gezin en vertelde waarom ik nou nog steeds niet in de schoolbanken zat. Terug naar huis. Dit keer gelukkig geen reis van twee uur.

De volgende dag was het dan eindelijk zover. Ik ging naar school. Ik had er erg veel zin in, maar had ook geen flauw idee wat ik kon verwachten. Ik begon niet al te vroeg dus ik had de tijd om me nog rustig klaar te maken. Ik ging ruim op tijd weg in verband met de bussen natuurlijk. Ik had vooral zin om eindelijk wat nieuwe mensen te ontmoeten van mijn leeftijd. Hoewel ik goed alleen kan zijn, voelde ik me ook steeds eenzamer in dit hele proces. Volgens Ray zouden er aardig wat leuke mensen uit verschillende landen op deze opleiding zitten. Het was begin oktober en nog erg warm. Ik had een rood spijkerrokje aan met een topje, AllStars en mijn nieuwe tas. Ik voelde me goed en stapte in de bus. Niet veel later kwam ik gelukkig aan op de campus. Ik liep naar hetzelfde gebouw als vorige keer en hield mijn papieren rooster bij de hand. Ik vroeg binnen het gebouw naar waar het lokaal zich bevindt en liep de trap op. Ik kwam aan bij het lokaal en zag al een stuk of 15 mensen in de hal wachten voor de deur. Ze draaiden zich om naar mij en er viel bijna een oorverdovende stilte.