Mijn burn-out ontvluchten op Malta: Hoe niks ging zoals gepland (deel 3)

(geschreven op 2 januari 2021)

“Maar wat doe je hier? Je staat helemaal niet ingeschreven.” Het galmde nog een aantal keer door mijn hoofd. Hoe bedoel je niet ingeschreven? Dacht ik. Ik heb me toch niet voor niks maanden voorbereid op de toelating en inschrijving. Dit is vast een fout. Ik beantwoordde haar met: “Dat lijkt me niet mogelijk. Ik heb nog om een bevestiging gevraagd van het hoofd van de internationale studenten.” Ze keek me aan: “Oh, waar kom je vandaan?” “Nederland.” Antwoordde ik. Ze leek opgelucht en antwoordde: “Oh, misschien vandaar, de inschrijvingen van de buitenlandse studenten komen soms later binnen, dus ik denk dat je nog even geduld moet hebben.” Ik was gerustgesteld maar nog steeds verbaasd. De introductieweek was al begonnen en ik was er niet bij. En waar is iedereen überhaupt? “Wacht nog even twee dagen, en als je dan geen mail hebt gehad met de informatie over je lessen moet je even bellen naar dit nummer,” zei ze terwijl ze een telefoonnummer op een gele post-it schreef. Ik bedankte haar en liep weg. Het uitgestorven gebouw uit en de hete campus op. Nog steeds nauwelijks mensen. Ik pakte de bus terug naar Santa Venera en appte mijn familie in de groepsapp. Ik vertelde wat er was gebeurd en kreeg wat verbaasde reacties maar werd verder met rust gelaten.

Eenmaal thuis ging ik maar weer gewoon verder met het huis gezellig maken. Schoonmaken, opruimen, boodschappen doen, spulletjes kopen, herinrichten. Ik stuurde wat levens-updates naar een paar vriendinnen en eindigde de dag met That 70’s Show en mijn favoriete kaaschips (ik heb lactose-intolerantie, maar deze vreemde situatie vroeg om een guilty pleasure). Het was een paar dagen later en ik begon mijn dag zoals gebruikelijk. Ik had mijn havermout opgewarmd in een pannetje en ik dacht na over de indeling van mijn dag. Nog steeds geen mail van school. Ik was nog vrij dus ik kon maar beter mijn planning een beetje opvullen. Ik wilde beginnen met mijn ontbijt toen mijn moeder me onverwachts belde. Ik nam op en hoorde haar twijfelachtige ondertoon. Ze vroeg hoe het ging en ik vertelde haar kort over wat ik ging doen vandaag. Ze was even stil en toen zei ze: “Ik heb een beetje raar nieuws…” Ik vroeg haar wat er was en ik hoorde de brok in haar keel. “Toen je terugkwam van de campus heb je in de groepsapp verteld hoe en wat toch? Nou, Stefania (mijn tante) heeft het gelezen en was verbaasd dat jij nog niet ingeschreven was. Ze heeft gebeld met Ray.” Ray gaat over de internationale studenten en was mijn aanspreekpunt met de inschrijving en toelating. Stefania kent hem omdat mijn nicht, haar dochter, ook gestudeerd heeft op die school. “Ze belde hem om te vragen hoe het kon dat je nog niet ingeschreven was.” Ging ze verder. “Oh, en?” Vroeg ik. “Hij wist niet hoe dat kon, maar Stefania legde er druk achter en toen ging hij op zoek naar hoe het zat terwijl ze nog aan het bellen waren. Je bent niet ingeschreven omdat de opleiding niet doorgaat…” Stilte. Er gingen tientallen gedachten door mijn hoofd. “Wat dan?” Was de eerste gedachte die het naar mijn stembanden haalde. “Er waren niet genoeg inschrijvingen om de opleiding door te laten gaan. Je bent volgens mij de enige.” Ik wist niet wat ik moest zeggen. Wat nu? Hoe kan dat? Waarom ben ik hier? Hoe kan hij dat niet hebben gezien? “Het spijt me zo erg, Shan.” Hoorde ik door de telefoon. “Het spijt Ray heel erg dat dit heeft kunnen gebeuren en hij heeft aangeboden je toe te laten bij iedere andere opleiding die je eventueel mocht willen volgen.” Vervolgde ze. “Een andere opleiding? Maar ik vind niks anders leuk. Ik ben hier gekomen voor Environmental Sustainability. Dat wil ik leren.” Mijn moeder begreep me. “Ik weet het schat. Je hebt 24 uur om een nieuwe opleiding te kiezen en aan hem door te geven. Neem rustig de tijd. Misschien vind je wel iets.” Ik hing op en raakte voor een paar minuten in lichte paniek.

Precies vandaag was er een probleem met het internet en ik had wifi nodig om over de opleidingen te kunnen lezen op de site. Ik pakte mijn spullen en nam de eerste bus naar mijn opa en oma. Ik kwam binnen in de hal in hun appartement en vertelde kort de situatie, klapte mijn laptop open, verbond met de wifi en begon met zoeken. Hoe langer ik zocht hoe onrustiger ik werd. Ik vond niks leuk. Ben ik nou voor niks hier heen verhuisd? Voor niks afscheid genomen van iedereen? Voor niks een huurcontract getekend van minimaal een jaar? Het werd te chaotisch in mijn hoofd en kon even alleen maar huilen. Het is natuurlijk nergens het einde van de wereld maar ik voelde me op dat moment aardig kut. Na een paar minuten mental breakdown herpakte ik mezelf en begon ik opleidingen af te strepen. Ondertussen had ik alle omschrijvingen al 20 keer gelezen. Beauty Specialist haalde de ‘misschien’ lijst. Het was een soort cursus van een jaar waarin je volgens de omschrijving leert over gezichtsbehandelingen en schoonheidstechnieken. Op zich vind ik dat interessant, maar meer om thuis te proberen in de badkamer. Daarnaast was het ook ver onder mijn niveau. Ik sprak met mijn opa en oma over de opties. Mijn oma is van mening dat je altijd moet gaan voor iets dat het meeste geld oplevert, maar ik vind het net iets belangrijker dat je het leuk vindt wat je doet. Als het aan haar lag was ik in de gaming industrie begonnen, want daar zit big money. Ik herlas de omschrijving van de cursus Beauty Specialist nog 5 keer en het begon iets minder vervelend te klinken. Ik kan niet zomaar terug. Als ik ga werken werk ik puur om mijn onnodige huur te betalen. Niks doen is ook geen optie. Als ik nou een jaar lang deze cursus doe heb ik uiteindelijk toch een soort certificaat, heb ik op school gezeten op Malta en heb ik hopelijk wat leuke mensen ontmoet. Een aantal gedachten die in me opkwamen om tot een ‘logische’ keuze te komen. De tijd tikt en ik moest langzamerhand met een antwoord zien te komen.