Mijn burn-out ontvluchten op Malta: Hoe niks ging zoals gepland (deel 2)

(geschreven op 05 september 2020)

Mijn hart schoot door mijn keel toen ik haar sleutels tegen de voordeur aan hoorde rammelen. Ik wachtte eventjes af en liep toen de woonkamer in om mijn huisgenoot te ontmoeten. Er stond een smalle vrouw in de kamer. Donker haar en donkere ogen. Ze had een iets te oranje foundation op en haar wimpers zaten zo aan elkaar vast geplakt dat het leek alsof ze de mascara er al twee weken niet had afgehaald. Ik stelde mezelf voor in het Engels en probeerde een gesprek met haar aan te gaan. Ik realiseerde me al snel dat er niet veel meer dan “yes” en “ok” uitkwam. Na wat ongemakkelijke communicatie kwam ik achter wat informatie over wie ze nou was en wat ze doet. Ze was niet onaardig, gewoon een beetje vreemd. Maar dat zou ook door de taalbarrière kunnen komen. Ik probeerde haar te informeren over het internetabonnement dat we nog moesten aanschaffen en ze leek het te begrijpen en met me mee te willen gaan naar de winkel van een provider. Dit moest wel de dag erna want het was al laat.

Na een spannende eerste dag viel ik als een blok in slaap. De kist sliep toch best lekker. De volgende dag brak aan en ik was gemotiveerd om mijn leven op orde te krijgen. Ik ging op pad om het dorpje te verkennen en ik zocht naar spullen die mijn kamer een beetje konden opvrolijken. Ik woonde officieel in Santa Venera. Een dorpje niet ver van de hoofdstad Valletta. Ik kocht van alles om de met foundation besmeurde spullen weg te kunnen doen. Nieuwe gordijnen, een dekbedovertrek, planten, keukengerei en handige bakjes en doosjes. Mijn nieuwe huis moest meer als thuis gaan voelen. Toen Fiona, mijn huisgenoot, eindelijk thuiskwam konden we naar de winkel van de provider gaan. Helaas kon ze op de een of andere manier niet meer mee en wilde ze ook niet dat ik alleen zou gaan. Nog steeds geen internet dus. Mijn contact met mijn familie, mijn vriend en mijn vrienden bestond alleen uit af en toe sms’en en bellen. Ik heb sowieso vrij weinig moeite met geen internet hebben of niet op mijn telefoon kunnen. Ik vermaak me wel. Maar, het zou fijn als het internet geregeld kon worden want ik moest natuurlijk aan school. Het was 19 september. 24 uur nadat ik was verhuisd en nog ruim een week te gaan tot school begon.

Als ik terugdenk aan deze week tussen de verhuisdatum en de dag dat school begon voelt het als een maand. Ik was best kalm. Stukje bij beetje begon ik me meer thuis te voelen en een soort routine te creëren. Ik had nog geen baan, dus mijn dagen bestonden vooral uit de bus nemen naar willekeurige plekken (en gefrustreerd raken dat bepaalde bussen gewoon besluiten niet te komen), mijn opa en oma stalken en tripjes naar de hoofdstad en het strand. Ik kan heel goed alleen zijn. Ik vermaak mezelf eenvoudig en ik vind het niet erg om activiteiten in mijn eentje uit te voeren, maar die momenten dat ik even kon kletsen en lachen met familie deden me goed. Er was bijna een week voorbijgegaan en ik had ondertussen de hoop opgegeven dat Fiona het internet zou gaan regelen met mij. Ik besloot het zelf maar af te sluiten en als ze tochh mee wilde doen dan kwam dat alleen maar goed uit. Na gedoe over dat mijn straat geen verbinding had, had ik eindelijk een provider gevonden en had ik internet. Precies op tijd om me een beetje in te kunnen lezen over de introductieweek en mijn route naar school. Tien meter van mijn voordeur bevond zich een bushokje waar de bus rechtstreeks naar Paola, waar de campus zich bevindt, ging. Normaal gesproken zou je er 18 minuten over moeten doen. Op Malta zijn ze alleen iets minder stipt dan in Nederland, waardoor ik nog best regelmatig meer dan anderhalf uur deed over mijn reis. Anderhalf uur! Ik besloot voordat school begon alvast eens langs de campus te gaan om te kijken waar het precies zat. Na een reis van ongeveer een uur (!) kwam ik verward aan op de campus. Ik begreep helemaal niks van waar ik was. Ik was nog nooit in dit deel van Malta geweest en er was nergens te lezen waar de verschillende gebouwen en opleidingen zich bevonden. Na een tijdje rond dwarrelen over de verlaten, loeihete campus begon ik mijn reis terug naar huis. Ondertussen had mijn huisbaas zich blijkbaar beziggehouden met het zoeken van nieuwe appartementen voor mij. Hij voelde zich toch best schuldig over hoe het allemaal was gegaan. Hij belde me en vroeg me mee te gaan naar wat bezichtigingen. Hij reed mijn straat in en ik stapte in zijn grote Mercedes-Benz. We reden door de smalle straten naar de mogelijke leefruimtes. Helaas was geen van allen een upgrade van waar ik al zat. Appartementen zonder ramen, kamers van ongeveer 5 vierkante meter. Ik bedankte hem en besloot te accepteren dat ik hier nu nou eenmaal zit.

Het was 2 oktober. Ik zat er nu iets minder dan twee weken en de dag was aangebroken. Ik ging naar school. De introductieweek begon. Ik stond veel te vroeg al klaar bij het bushokje, aangezien de bussen ook gewoon niet konden komen. Gelukkig kwam er een en was ik aardig snel op de campus aangekomen. Ik verwachtte wat ik ken van het HBO in Nederland. Veel mensen, borden met waar je heen moet, veel mensen, veel mensen en duidelijkheid. Ik kwam aan in precies het tegenovergestelde. De campus was uitgestorven. Ik zag misschien hier en daar een verdwaalde leraar tussen de beige muren door glippen en af en toe zag ik een stepperoller (een dorre woestijnplant die over de vlakte heen rolt) over de hete grond dwarrelen, maar dat was het dan ook. Ik begreep er helemaal niks van. Waar was iedereen? Was het de goede dag? De goede tijd? Ja, dat leek allemaal te kloppen. Na een tijdje zoeken vond ik een groot gebouw waar mijn opleiding stond vermeld op een bord. Ik ging naar binnen en zag weer echt niemand. Ik zocht het hele gebouw door naar leven en ieder mens dat ik vond sprak ik aan en vroeg ik om informatie. Ik werd van verdieping naar kantoor naar verdieping gestuurd en belandde na weer een tijdje in een kantoor van een vrouw. Ik staarde naar de grijze marmeren vloer en keek toen naar haar oranje houten bureau. Ik vroeg haar wat er aan de hand was en dat ik er ben voor de introductie week, maar dat ik niet begrijp waar iedereen is. Ze vroeg me wat mijn naam was en welke opleiding ik kom doen. Ze tikte wat gegevens in op haar grote, vintage computer en we wachtten samen af. Na een aantal minuten hoorde ik een antwoord die ik niet had verwacht: “Maar wat doe je hier? Je staat helemaal niet ingeschreven.”