Mijn burn-out ontvluchten op Malta: Hoe niks ging zoals gepland (deel 1)

(geschreven op 09 juni 2020)

Ik was toegelaten voor de opleiding Environmental Sustainablity aan MCAST op Malta. Ik was heel blij, maar toch ook een beetje neerslachtig. Ik vond het heel moeilijk om iedereen achter te laten, en dat voor twee jaar. Ik hield mezelf voor dat ik in ieder geval in de kerstvakanties en de zomervakanties naar Nederland zou komen, en dat ik met iedereen kon blijven bellen. Toch voelde het heel gek. Wat betreft mijn relatie vond ik het nog moeilijker. Het ging zo goed en ik had nergens het idee dat ik het zou willen beëindigen, maar houdt zo’n korte relatie wel stand met twee jaar op afstand? We waren niet van plan de relatie te beëindigen en we besloten het maar gewoon aan te kijken.

Wat me de energie gaf om ermee door te gaan was dat ik heel erg uitkeek naar het leren over het milieu, duurzaamheid en de toekomst. Ik raakte heel gemotiveerd van het idee dat ik nu eindelijk direct iets kan leren en doen voor het milieu. De beslissing was gemaakt en de voorbereidingen waren begonnen. Ik ging met mijn gezin en twee vriendinnen naar Malta om vakantie te vieren en om dingen op orde te krijgen. Zo moest ik een huisje vinden en kijken waar mijn school precies zat. Het was nog best lastig om een huisje te vinden. Het eiland is erg klein dus ik had best een ruime keus wat betreft locatie, maar de bussen rijden er niet zo regelmatig als in Nederland dus ik moest wel een goede verbinding zien te vinden. Uiteindelijk had ik een paar bezichtigingen en was ik over één huisje vooral heel enthousiast. Het was zo goed als geregeld, tot mijn toekomstige huisgenoot vlak voor dat ik het contract kwam tekenen (lees: ik stond al op de oprit) een interessant bericht achterliet. Ze vertelde dat ik daar alleen mag wonen en leven als er nooit iemand over de vloer komt. Ik mocht dus geen mensen uitnodigen. Mijn oma mocht niet langskomen en zelfs mijn ouders of vriend mochten mij niet bezoeken. Dat vond ik te ver gaan en een hele goede reden om er niet mee door te gaan, dus die optie verviel.

Het einde van de vakantie naderde en ik moest snel iets vinden. Na een tijdje vond ik een goede kamer met een leuke huisgenoot in een dorpje dicht bij school en de hoofdstad. Het appartement was erg netjes en ik was heel enthousiast. Het contract werd getekend en ik had vanaf eind september 2018 mijn kamer. De vakantie eindigde en ik ging weer terug naar Nederland. Daar begon ik met spullen uitzoeken en mij voorbereiden op de verhuizing. Ik gaf nog een afscheidsfeest voor alle vrienden en vriendinnen en was erg geraakt door alle lieve woorden en daden van iedereen. Het was heel moeilijk maar ook heel bijzonder.

Op 18 september 2018 verhuisde ik naar Paola, Malta. Ik had een vroege vlucht en mijn vader, moeder, zus en vriend gingen met me mee. Ook kwam mijn nicht nog afscheid nemen op Schiphol zelf. Ik kan bijna niet omschrijven hoe dat voelde. Het hele afscheid. Nu ik dit voor het eerst in twee jaar zo neerzet op papier krijg ik er spontaan weer buikpijn van. Ik vond het zo lastig om mijn gezin en mijn vriend te verlaten. Ik was er ziek van en heel verdrietig, maar tegelijkertijd enthousiast en hoopvol. Na een intens, tranentrekkend afscheid liep ik door de douane en werd ik gelukkig heel rustig. Het leek wel alsof ik het totaal niet besefte. In het vliegtuig heb ik het afscheidsboek dat mijn vriendinnen voor me hebben gemaakt en geschreven gelezen, en dat deed me heel goed.

Na drie korte uren landde ik op Malta en werd ik opgehaald door mijn opa en oma. Ik had nog twee dozen vol aan spullen van de verhuizing die twee weken later aan zouden komen, dus ik kwam nu alleen met handbagage en ruimbagage. We reden rechtstreeks naar mijn nieuwe appartement en daar verwelkomde mijn huisbaas me. We liepen door de gang en hij opende een deur, die tot mijn verbazing niet hoorde bij het appartement waar ik voor had getekend. Hij gaf me een rondleiding en vertelde me waar mijn kamer was, en ook deze kamer kwam nergens overeen met waar ik voor had getekend. Het was een heel ander appartement, met een andere huisgenoot op een andere verdieping. Ik snapte er niks van. Ik liet mijn huisbaas dit weten en zijn antwoord was: “Oh ja, je huisgenoot uit je vorige appartement is vroegtijdig verhuisd dus ik heb je maar hierin geplaatst. Ik dacht niet dat het nodig was om je dit te vertellen.” Ik heb hem geloof ik een aantal minuten vol ongeloof aangekeken, waarna ik uitbracht: “Dus dit is een hele andere woning met een hele andere huisgenoot, die ik totaal niet ken?” Ik geloofde mijn ogen en oren niet. Dit appartement was rommelig en vies en op elke deurklink en muur zat wel een foundation vlek. Ja, echt. Ik vroeg hem wie hier dan woonde, waarop hij antwoordde dat er een Italiaanse vrouw van 28 woont die tot laat werkt. Vanavond zou ik haar wel zien zei hij. “Ze kan alleen geen Engels of Maltees. Alleen Italiaans.” Mijn opa en oma wisten ook niet zo goed wat ze ermee moesten. Ik wist in ieder geval dat ik het niet eens was met de beslissing die mijn huisbaas voor mij heeft gemaakt en dat ik de kamer wil waarvoor ik had getekend. Helaas was dat hele appartement al verhuurd dus dat was geen optie. De appartementen in het gebouw waren allemaal soortgelijk ingedeeld, dus ook dit appartement had een kamer die meer leek op de kamer die ik eigenlijk moest hebben qua indeling. Alleen liet dat nou net de kamer zijn die de Italiaanse vrouw had ingenomen zodra haar vorige huisgenoot was vertrokken. Het was dus feitelijk niet eens haar kamer. Laten we deze Italiaanse vrouw even Fiona noemen voor het gemak. De kamer waar ik het nu maar mee moest doen zat onder de foundation en brandplekken. En met onder de foundation bedoel ik dan ook echt onder de foundation. Op alle muren zat wel een oranje veeg en zelfs de kozijnen waren helemaal bedekt met haar oranje goedje. In het bed zaten brandplekken van sigaretten en ook de tafel en de kast had zwarte vegen en vlekken. Het bed was opgebouwd uit twee houten kisten die naast elkaar geschoven waren. Ik vertelde mijn huisbaas dat ik de andere kamer wilde, die dus qua indeling hetzelfde is als degene die ik had moeten krijgen. Hij zei dat ik daar wel recht op had, en dus probeerde hij Fiona te bereiken. Tien minuten later hadden we Fiona’s schreeuwende moeder aan de telefoon die dreigde hem en mij aan te geven bij de politie. Ik was nu twee uur op Malta en nog vrij weinig was soepel verlopen. Mijn huisbaas beloofde te kijken naar andere opties voor mij en zou er later op terug komen. Hij verliet het appartement en ik besprak de situatie met mijn opa en oma. Na een tijdje lieten ze me achter in mijn foundationhok en kon ik de schade inventariseren. Gelukkig heb ik de Maltese ‘schoonmaak-genen’ geërfd en ben ik dus meteen de hele kamer gaan ontsmetten en schoonmaken. Uren later kreeg ik honger en besloot ik maar een pizza te halen bij de Lidl, tien stappen tegenover mijn voordeur.

Daar zat ik dan op mijn ‘bed’ (lees: kist), een pizza in mijn hand, in de zomerhitte met mijn koffers nog onaangeroerd naast de deur. Het huis had nog geen internetverbinding en omdat ik mijn internetbundel al bijna op had gemaakt was ik zo goed als van de radar. Ik belde mijn gezin en mijn vriend om te vertellen wat de situatie was, en daarna ging ik weer verder met de schoonmaak. Mijn kamer zat achterin het appartement en ik had gelukkig een balkon. De kamer grensde aan de woonkeuken en naast de keuken zat de deur naar de badkamer. Bij de voordeur zat de kamer van mijn huisgenoot. Deze huisgenoot, Fiona, was nog steeds niet thuis en ik had geen idee hoe laat ik haar kon verwachten. Ik was best wel bang om haar te ontmoeten, want onze eerste indirecte communicatie verliep niet echt soepel wanneer ze vond dat ik een ‘bitch’ was die haar kamer probeerde te ‘stelen’. Het voelde alsof ik me in haar territorium bevond en voor een hele lange tijd durfde ik niet eens naar de wc. Na een lange dag van reizen, schoonmaken, uitpakken, boodschappen doen en bijkomen ging de voordeur eindelijk open.