Hoe ik een burn-out kreeg op mijn achttiende.

(geschreven op 17 april 2020)

Laat ik beginnen bij het begin. Op de middelbare school ben ik begonnen op VWO en na ruim een half jaar ben ik vrijwillig afgestroomd omdat ik in de eerste klas al dacht te weten wat ik na de middelbare school wilde doen. En daar had ik geen universiteit voor nodig. VWO ging wel maar ik moest hard studeren om net een voldoende te halen en doordat ik niet echt de motivatie had om per se VWO te halen ben ik naar havo gegaan. Dit was een hele goede beslissing gelukkig en zo ben ik van havo naar hbo gegaan nadat ik mijn examens had gehaald. De middelbareschooltijd was best een gedoe voor mij, maar dit is alweer 3 jaar geleden sinds mijn examen dus dat is misschien een beetje té ver terug in het verleden. Hetgeen waarvan ik in de eerste klas al wist wat ik wilde doen, wilde ik in mijn examenjaar ook nog steeds doen. Ik wilde namelijk heel graag een Fashion & Design opleiding doen. In groep 5 begon ik continu kleding te ontwerpen. Dit ging voor jaren door en begin groep 8 had ik me al opgegeven voor een naaicursus. En zo ging ik elke week een aantal uur oefenen met mijn naailes juf. Tijdens de gekke middelbareschooltijden had ik minder tijd voor het kleding naaien en ontwerpen, helaas, maar ik was er toch continu in mijn hoofd mee bezig. Ik wist welke opleiding ik wilde volgen en de school waar ik het wilde doen en daar was niks aan veranderd toen ik me moest gaan inschrijven voor een hbo-opleiding.

Ik koos voor Fashion & Design op het Amsterdam Fashion Institute. De toelating was tijdens mijn examenjaar en mijn examenjaar was best pittig. Mijn oma was iets daarvoor overleden tijdens mijn laatste tentamenweek van het vierde jaar waardoor ik die tentamens moest inhalen in mijn examenjaar. Ik miste haar erg en ik zat niet lekker in mijn vel. Ik had veel stress over mijn examens en was heel bang dat ik het niet zou halen. Daarnaast moest ik natuurlijk mijn toelating voor Fashion & Design halen, want niet toegelaten worden was geen optie. De toelating kostte mij best wat tijd omdat ik het graag goed wilde doen, dus ik was er veel mee bezig. Daarnaast ging ik ook weer op naailes, waar ik in groep 8 ook zat, omdat ik alvast nog meer over naaien wilde leren. Het was een druk en chaotisch schooljaar waarin ik veel leerde over mezelf en over wat ik belangrijk vind.

Eenmaal toegelaten was ik natuurlijk heel blij en trots en keek ik ontzettend uit naar het komende schooljaar. Ik had een heerlijke zomervakantie en in september begon officieel mijn nieuwe opleiding. Ik was best bang (heel naïef gedacht) dat ik met allemaal arrogante mensen in de klas zou komen want ja, het is toch wel een modeschool. Maar het was totaal het tegenovergestelde. Ik had zo’n lieve klas met allemaal hele verschillende mensen die elkaar allemaal respecteerden en waardeerden. Ik heb zulke leuke, mooie mensen ontmoet. De eerste paar weken van de opleiding zat ik echt op een roze wolk. Het was hard werken maar ik vond het zo ongelofelijk dat ik gewoon naar school ging om te leren over design. Ik was heel gemotiveerd en daarom gingen mijn projecten, opdrachten en tentamens goed. Maar, ondanks het feit dat ik gemotiveerd was en deed wat ik moest doen, zat ik echt elk uur aan school en dacht ik er elke seconde aan. Ik woonde toen nog bij mijn ouders dus dat was ongeveer anderhalf uur heen en terug van deur tot deur als ik naar school moest. Ik kon natuurlijk niet achter de naaimachine in de trein dus mijn huiswerk daar maken was ook geen optie. Ik merkte wel dat ik die uren miste want wanneer anderen al klaar waren met de bergen huiswerk, moest ik nog beginnen. Maar goed, ik deed het met liefde. Na een tijdje moest ik beginnen met werken. Ik wilde zo min mogelijk lenen bij DUO en de benodigdheden voor de projecten waren best duur voor iemand zonder inkomen. Voor elk project had je weer andere materialen, magazines, foto’s, fournituren, enzovoorts nodig en dat liep best hoog op elke maand. Ik besloot een bijbaan te nemen en daar in de weekenden en op vrijdagavond te werken. Ik had wel aangegeven dat ik flexibiliteit belangrijk vind, want soms had ik die uren in het weekend echt nodig voor deadlines. Daar stemde mijn bijbaan mee in, maar later bleek het helaas toch een stuk minder flexibel. Het was een klein team en eigenlijk moest ik er heel veel zijn. Ik vond mijn baan leuk maar ik vond het heel lastig om het te combineren met de stapels huiswerk.

Er zijn heel veel details die hiervoor zorgde maar; langzamerhand begon ik minder en minder gelukkig te zijn. Ik begon het schooljaar blij, energiek en gemotiveerd en na ruim een half jaar was daar niet zoveel meer van over. Ik vind het nog steeds best pijnlijk om terug te denken aan de persoon die ik toen ben geworden. Ze leek nergens op mij. De sfeer in de klas werd door de hoge werkdruk steeds vervelender. Mijn klas was nog steeds top, ondanks het feit dat er behoorlijk wat waren ‘afgevallen’ of gestopt. Maar de hoge werkdruk en de soms lastige leraren maakten het wat lastiger. Mijn motivatie was vanaf de eerste seconde tot aan de laatste dag dat ik daar studeerde heel hoog maar daardoor begon ik wel andere dingen van mijn leven op te geven. Ik besloot niet meer uit te gaan, mijn vrienden en vriendinnen alleen te zien wanneer ik écht tijd had, en verder moest ik eigenlijk elke dag aan school of in ieder geval er over nadenken. Mijn leraren vertelde elke keer dat het erbij hoorde en dat je het zelfs maar uit moest maken met je vriendje (die ik niet had) omdat Fashion & Design nou eenmaal veel tijd en energie vroeg. Vervolgens werd me ook nog verteld dat Fashion & Design elk jaar moeilijker wordt. Naar mijn mening hoort hard werken er inderdaad bij, maar ontspannen is al helemaal nu net zo belangrijk. Ontspannen kwam helaas niet voor in mijn woordenboek tijdens dat schooljaar. Een combinatie van redelijk veel moeten werken, veel huiswerk, een hoge druk en nog heel veel andere dingen leidde ertoe dat ik dag na dag minder mezelf werd. Ik begon de opleiding met veel zelfvertrouwen in mijn kunnen maar aan het eind was daar niks meer van over. Ik had steeds meer moeite met taken uitvoeren, nadenken, mijn huiswerk of eigenlijk gewoon uit bed komen. Ik kreeg last van mijn lichaam, alles deed pijn. Ik had in ieder geval één keer per week een paniekaanval, ik werd heel veel en heel erg ziek (veel griep), ik hyperventileerde bijna constant en had veel buikpijnaanvallen. Ondanks alles ging ik gewoon door want ik had eigenlijk helemaal geen tijd om daarover na te denken. Maar doorgaan ging maar tot zover, want uiteindelijk stortte ik gewoon in. Het lukte niet meer, ik kreeg niks van creativiteit uit me, ik kreeg een afkeer naar alles dat met mode te maken had en mijn hart stopte al als ik dingen zag die te maken hadden met mijn projecten. Ik besloot na een lange tijd naar de dokter te gaan en ik bleek overduidelijk een burn-out te hebben. Mijn reactie daarop: “Nee hoor”. Ik heb het een aantal weken genegeerd en eigenlijk aan niemand verteld behalve mijn gezin. Ik dacht: “wat is een burn-out eigenlijk?” Ik vond het ook heel zwak dat ik ‘nu al’ een burn-out had. Achttien jaar en een burn-out? Van een half jaar deze opleiding? Weak. Ik schaamde me dood. Maar doorgaan was ook geen optie want ik functioneerde nauwelijks nog. 

Lieve lezers, ten eerste wil ik benadrukken dat dit bericht nergens is bedoeld om negativiteit tegenover mijn voormalige opleiding, mijn voormalige bijbaan of het Amsterdam Fashion Institute te uiten. Dit is míjn ervaring geweest en daar wil ik graag zo open en eerlijk mogelijk over zijn. Dit is in het schooljaar 2017/2018 geweest en ik weet niet hoe het er nu aan toe gaat op mijn voormalige school. Ik heb er wel voor gekozen om wat details weg te laten, omdat ik nog een beetje mijn weg zoek in de transparantie van deze verhalen. Nogmaals, ik wil zo open en eerlijk mogelijk mijn ervaringen met jullie delen als ik jullie daarmee kan helpen. Stuur me een berichtje, een DM of reageer in deze comments ergens hieronder. Ik hoor het graag (: