Hoe ging ik om met mijn burn-out?

(geschreven op 25 april 2020)

Het was midden januari en ik was doodop. Ik wist dat ik een burn-out had na mijn afspraak bij de dokter. Het voelde alsof mijn hart was gebroken. Een uitspraak als deze deed aan de ene kant heel veel met me maar aan de andere kant voelde ik niks. Ik leek wel verdoofd. Alle gevoelens liepen door elkaar en mijn gedachten draaiden overuren. Toen ik thuis kwam ben ik gewoon gaan zitten op de bank en heb ik de hele avond geluisterd naar mijn gedachten. Wat betekende dit voor mij? Voor mijn opleiding? Mijn grote droom? Alles stortte in voor mijn gevoel. Ik wilde helemaal niet ‘opgeven’. Ik wilde gewoon door, mijn projecten afmaken, mijn klasgenoten zien, geld verdienen. Rond die tijd was ik nog bezig met de afronding van een project en dat heb ik afgemaakt. Mijn baan had ik ondertussen opgezegd, want dat was voor mij het eerste onderdeel uit mijn leven dat ik kon stoppen om voor meer rust te zorgen. De opleiding stond op 1. Ik dacht: “oke, mijn baan is nu opgezegd. Ik hoef niet meer te werken dus nu kan ik het prima aan allemaal. Ik heb nu veel meer tijd, dus de stress zou wel af moeten zakken binnen een paar weken.”

Ik had natuurlijk geen idee wat een burn-out nou inhield. Ik wist niet hoe lang het eigenlijk kan duren. Dat project ging ik dus gewoon afronden. Of nouja, ‘gewoon’ zou ik niet zeggen. Ik denk dat het het slechtste werk is wat ik ooit heb geleverd. Het zag er niet uit, terwijl het juist een van de leukste projecten was. Ik was hiervan op de hoogte en ik wilde het eigenlijk niet inleveren, maar ik kon simpelweg niet beter op dat moment. Mijn hersenen stonden op pauze en ik kon nergens meer over nadenken. Wat normaal eenvoudig en helder is was toen een grote donkere wolk. Ik vergat alles, ik deed mijn granola ontbijt in een drinkbeker en mijn thee in een kom. Mijn lichaam was kapot. Alles deed pijn en ik had last van veel verschillende klachten. Ik koppelde niet alles automatisch aan de burn-out maar na een tijdje was dat niet te ontkennen.

Het project was ingeleverd, mijn baan was opgezegd en we hadden een soort ‘vrije’ week waarin je thuis met mode en ontwerpen bezig gaat. Heel leuk natuurlijk, maar voor mij was dat een moment van rust en onrust tegelijkertijd. Ik begon alles nog intenser te voelen omdat ik niet meer bezig was. Mijn lichaam was verdoofd maar mijn gedachten vlogen de ruimte door. In die week heb ik heel veel nagedacht. Dingen op een rijtje gezet en veel geslapen. Ik was vreselijk moe. Ik heb uren in de tuin gezeten en geluisterd naar de bladeren en de vogels. Uren stilgezeten en gewacht op een oplossing voor mijn ‘ingestorte’ leven. Uiteindelijk werd er iets heel duidelijk voor me. Mijn gezondheid. Wat heb ik aan geld, een diploma, status en al die oppervlakkige onderwerpen als ik niet gezond ben? Helemaal niks. Natuurlijk wist ik hoe belangrijk het is om gezond te zijn en hoe dankbaar je daarvoor moet zijn, maar ik had het nog nooit zo binnen voelen komen. Met die gedachtegang was het veel makkelijker om keuzes te maken. Ik luisterde naar mijn dokter en naar eigenlijk het enige juiste advies om te volgen met een burn-out. Ik nam rust. Met pijn in mijn hart schreef ik me een tijdje later ook uit bij mijn opleiding. Ik had er heel goed over nagedacht, maar niks besproken met mijn mentor. Achteraf gezien was het misschien verstandiger geweest als ik dat wel had gedaan, maar ik voelde me niet veilig en begrepen genoeg om het er over te hebben. Ik associeerde alle klachten en gevoelens die ik had met mode en het was ongelofelijk moeilijk voor mij om me ook maar een seconde bezig te houden met dingen die daarmee te maken hadden. Daarnaast schaamde ik me en had ik het gevoel dat ik me aanstelde. Dan is het natuurlijk makkelijker om je gewoon volledig af te sluiten. Natuurlijk blijkt achteraf dat het niet alleen door mode of mijn opleiding kwam. Het was een opstapeling van alle stress en oververmoeidheid die ik had gehad de afgelopen jaren. De druk van werken en mijn schoolopdrachten constant perfect willen uitvoeren was de druppel.

Toen ook mijn opleiding eind februari officieel mijn leven verliet, kon de rust beginnen. Dacht ik. Niks was minder waar. Eenmaal een rustige routine, hadden mijn klachten alle tijd om mij het leven zuur te maken. Ik had steken in mijn hart, bijna constant hartkloppingen, ik hyperventileerde, ik trilde, ik was heel vatbaar voor griepjes en was veel misselijk en licht in mijn hoofd. Daarnaast was ik ongelofelijk moe. Ik sliep bijna elke nacht 10 tot 12 uur lang om te kunnen functioneren. Mijn gezin was gelukkig heel lief voor me. Ze hadden begrip voor de situatie en wilden alleen maar dat ik gezond was. Veel vriendinnen waren ook heel lief, maar ik denk dat het voor een aantal toch lastig te begrijpen was. Dat snap ik helemaal, want in die tijd was er voor mijn gevoel minder aandacht voor dit soort klachten dan nu. Meestal dachten mensen: “Een burn-out, gewoon even rust nemen toch?” Zelfs ik begreep het niet helemaal. In die tijd was ik ook nog heel eigenwijs en wilde ik absoluut geen hulp van mijn huisarts of een therapeut. Ik dacht niet dat ik daar recht op had. 18 jaar en hulp nodig met burn-out klachten. Denk het niet. Hoezo zou ik hulp nodig hebben met rust nemen?

De weken gingen voorbij en héél langzaam namen een paar klachten af. Ik ben kort nadat ik me had uitgeschreven nog twee weken naar mijn familie op Malta gegaan. Dat was een hele fijne vakantie. Even een tijdje weg van alles. Ik heb heel erg genoten met mijn familie en van het heerlijke weer en ik vond het heel lastig om terug naar Nederland te gaan. Eenmaal terug was het weer even wennen, maar ik was al een stuk meer tot rust gekomen en in Nederland probeerde ik dat voort te zetten. Het was lastig voor mij om met mensen af te spreken of om echt dingen te doen want al snel wilde ik te veel en plande ik mezelf helemaal vol. Ik moest heel goed opletten op hoe ik mijn weken indeelde en dat ik niet te veel van mezelf verwachtte (wat ik heel snel doe). Ik denk dat het ergens in april of mei was dat ik wel weer een baantje wilde nemen. Relatief gezien is dat heel snel na (tijdens) een burn-out, maar ik kan gewoon niet stil zitten. Ik zag een leuke vacature waarmee je ouderen kon helpen. Dat geeft me energie en het was heel flexibel dus ik besloot ervoor te gaan. Ik was aangenomen. Het ging goed, maar ik was wel heel snel uitgeput. Gelukkig was er niet zoveel vraag dat ik mijn weken kon volplannen dus dat forceerde mij tot rust nemen. Toen vond ik dat natuurlijk vervelend maar achteraf gezien is dat goed voor me geweest.

Die zomer verandert mijn hele leven. Heel onverwachts maak ik een grote keuze die heeft gezorgd voor een van de gekste verhalen van mijn leven.