De AMFI aftermath.

Twee jaar geleden belde RTL Nieuws mij of ik een telefonisch interview wilde houden over mijn tijd op het Amsterdam Fashion Institute (AMFI). Hoewel ik gelijk instemde, dacht ik na het telefoontje nog wel even na over mijn keuze. Is dit wel slim? Wat gaat dit betekenen?

Het telefoontje kwam namelijk naar aanleiding van de video die een van AMFI’s oud studenten had gedeeld op Instagram. Ze reageerde op de nieuwsberichten over hoe een van haar mede ex-studenten weg had kunnen komen met seksueel misbruik tijdens zijn tijd op AMFI. Ze vertelde dat ze bij hem in de klas had gezeten en dat dit heeft kunnen gebeuren door de hiërarchie en giftige sfeer op de hogeschool. Ik reageerde op de video met een simpele comment: “Dankjewel dat je dit deelt. Ik weet precies wat je bedoelt.” Op basis hiervan heeft RTL Nieuws contact met mij gezocht.

De afspraak was ingepland en een paar dagen later had ik RTL Nieuws weer aan de lijn. De journalist stelde wat vragen over mijn tijd daar, hoe de sfeer was, wat het met mij deed en meer. Ik beantwoordde alles naar mijn waarheid. Na het gesprek gaf ze aan dat ze nog even gaan kijken of er genoeg animo voor het verhaal is en of er wel genoeg tastbaar bewijs is: “Misschien doen we er niks mee hoor. Ik laat het je over een aantal weken nog even weten, als het niet langer is.”

Twee dagen later werd ik weer gebeld: “Er zit hier meer dan genoeg achter. Wanneer kunnen we langskomen voor een video-interview?” Voor ik het wist kwamen de redacteur en de videograaf naar mijn 15m2 studio. Het was even passen en meten, maar daar gingen we. Ik vond het spannend. Bang om té eerlijk te zijn. Bang voor de reacties. Toch heb ik wel mijn volledige waarheid gedeeld. Het interview was klaar en later op de dag kreeg ik een bericht: “Shanice, we gaan het uitzenden tijdens het 20:00 uur journaal.” Toen het artikel en de video live gingen, heb ik het aandachtig doorgelezen. Ik vond het mooi om te zien hoe er eindelijk wat gedaan werd met de jarenlange onrechtvaardigheid die zich afspeelde. Het 20:00 uur journaal had ik zelf niet eens gezien, want ik had geen tv in mijn kleine studio, maar al snel wist ik dat het item was besproken. De berichtjes stroomden binnen. Ik zat klaar om de volle laag te ontvangen. Bang voor de haat van de school zelf, maar ook van huidige studenten en mijn mede-studenten van toen.

De berichten waren positief, dankbaar zelfs. Om er een paar te citeren: “Dankjewel dat je zo eerlijk bent geweest. Het is nu 3 jaar geleden, maar ik loop nog steeds bij de psycholoog en ik schaam me er voor” en “Die tijd is zo heftig geweest. Ik heb er een ongelofelijk trauma aan overgehouden. Ik heb geen zelfvertrouwen meer. Ik ben je zo dankbaar dat je dit hebt gedeeld met de wereld.” Toen ging het verhaal rollen. NOS pakte het op en er kwam een ware mini-opstand vanuit (ex-)studenten. Social media kanalen werden opgezet en reacties vanuit de HvA en AMFI werden goed in de gaten gehouden. Ik was blij en trots dat ik naar voren ben gekomen en dat het AMFI nu echt moest gaan kijken naar haar manier van ‘leren’.

Hoewel het fashion institute ongetwijfeld heeft geleerd van dit verhaal, en de geluiden van nieuwe studenten volgens mij een stuk positiever zijn, voel ik me nog best genaaid. Mode studeren was mijn grote passie. Ik vond het zo ontzettend leuk om te doen. Hoe gaaf is het dat je mag leren over mode, duurzaamheid, trends? Ik had alleen maar goede cijfers en was op weg om mijn propedeuse te halen, maar een burn-out veranderde mijn koers. Een burn-out waar AMFI zich toch best verantwoordelijk voor mag voelen. Ik kon fysiek niet meer verder. Met hartkloppingen en steken, flauwtes, dagelijkse paniekaanvallen en een ontzettend laag immuunsysteem schreef ik me uit. Letterlijk huilend moest ik mijn passie op pauze zetten. Puur omdat de school op dat moment geen gezonde leeromgeving bood. Waarom moest ik daar slachtoffer van worden? Ik gun het de nieuwe studenten ontzettend dat ze kunnen genieten van het verbeterde onderwijs in de mode, maar zuur vind ik het wel dat ik net een paar jaar te vroeg was. Er zijn nu generaties aan oud-studenten die trauma’s hebben overgehouden aan hun tijd, die actief hun zelfvertrouwen moeten verhogen met een psycholoog of therapeut, studenten die volledig hun passie opzij hebben gezet puur door de negatieve associatie die ze er nu mee hebben.

Het is ook ontzettend scheef wanneer de docenten (van in ieder geval mijn semester) zich vanaf dag één inzetten voor het wegpesten van de studenten, wanneer je je scheel betaalt aan collegegeld, dure projecten en überhaupt kosten om bijvoorbeeld te kunnen leven als uitwonend student. Over dat wegpesten overdrijf ik niet. Tijdens een aanwezigheidsrondje kwam mijn docent van toen erachter dat er al wat klasgenoten waren ‘afgevallen’. Terwijl ze enigszins gemeen lachend in haar handen wreef antwoordde ze: “Haha, de afvalrace is begonnen.” Mijn tijd op de hogeschool heeft mij in ieder geval €3500,- gekost, en dan heb ik het nog niet eens over wat het mij mentaal en sociaal heeft gekost.

Het is goed en heel erg nodig geweest, maar het heeft talloze studenten gekost voordat er wat kon veranderen. Dat zij (en ik) nu simpelweg met de gebakken peren blijven zitten, vind ik naar. Tijd, geld en trauma’s die bespaard hadden kunnen worden. Laat het een les zijn. Eerlijkheid duurt het langst. Jouw mening en (mentale) gezondheid doet er toe. Spreek je uit.

Lees en bekijk hier het artikel en de video van RTL Nieuws over dit item: https://www.google.com/url?sa=t&rct=j&q=&esrc=s&source=web&cd=&ved=2ahUKEwiGrI7JzKCCAxXw4AIHHVR8DKw4ChAWegQICRAB&url=https%3A%2F%2Fwww.rtlnieuws.nl%2Fnieuws%2Fartikel%2F5239245%2Famfi-amsterdam-leercultuur-onveilig&usg=AOvVaw17hJREMHX_FGwOtU5uQ5k1&opi=89978449