Hoge pieken, diepe dalen.

Ik denk dat mensen in periodes afwisselen tussen hoge pieken en diepe dalen. Dat is hoe het leven gaat. En als hooggevoelig persoon zijn deze pieken en dalen misschien wel nóg intenser. Afgelopen maanden zat ik in zo’n ‘hoge piek’. Ik had onuitputtelijk energie, was vrolijk, sprong als een pasgeboren lammetje in het rond en voelde me zelfverzekerd over mezelf en mijn pad. Ik ging op vakantie en er was geen wolkje aan de lucht (letterlijk), tot het halverwege mijn vakantie insloeg als een bom.

Het voelde alsof mijn hart uit mijn borstkas werd gerukt, werd geplet door een baksteen en weer terug werd gestopt. De angst kwam binnen en als van de ene op de andere seconde zag ik ‘mijn leven’ somber in. Dit alles terwijl ik op een ligbedje aan het zwembad lag, met een prachtig uitzicht over de Griekse eilanden. Nee, dat is niet logisch, maar dat is mentale gezondheid ook niet. Angststoornissen, depressies, piekeren, paniek, je kan het niet plannen, en gek genoeg heeft het meestal vrijwel niks te maken met de externe situatie op dat moment. 

Ondertussen zit ik alweer 3 weken in een staat van angst en neerslachtigheid. Ik heb het er moeilijk mee, vooral gezien dit niet iets nieuws is voor mij en ik in theorie wéét hoe ik dit moet aanpakken. Ondanks die kennis, lukt het me tijdelijk niet om die knop om te zetten. Het heeft ook tijd nodig, en blijkbaar is dit wat er nu in mijn lichaam en hoofd gebeurt. Ik weet dat gebeurtenissen en emoties bij mij wat heftiger binnenkomen dan bij de gemiddelde mens, en dat is vaak een zegen, maar op dit soort momenten ook wel een beetje een vloek. Tijdens deze periodes kan ik me eenzaam voelen. Er zijn niet veel mensen waar ik deze gevoelens aan toevertrouw, omdat ik weet dat het voor veel van hun niet te begrijpen is. Niet écht, tenzij je het zelf hebt meegemaakt. Want wat zeg je tegen iemand die nu worstelt met hun mentale gezondheid? Komt wel goed? 

Als ik deze gevoelens wel probeer te delen, voorzichtig, merk ik onbegrip. Want ‘wat kan ik nou te klagen hebben’, zeggen ze dan. Ik heb leuk werk, een fijn thuis, net drie prachtige landen bezocht tijdens een vakantie van bijna drie weken, en ben over het algemeen blij met mezelf en mijn huidige leven. Ondanks dat ik zulke reacties begrijp (geloof me, ik wil me ook echt niet zo voelen), hoop ik stiekem toch op wat begrip en steun. Ook al voelt het voor sommigen nog zo krom. 

Terwijl ik nu mijn dagen doorkom door het wat rustiger aan te doen, wat meer bij mezelf te landen, en mijn lessen uit de afgelopen jaren er probeer bij te halen, weet ik dat het mij op dit soort momenten kan helpen om te zien dat ik er niet alleen in sta. Lezen hoe fucked up anderen zich voelen, hoe kut het ook is, helpt. Je bent niet gek en je bent niet zwak. Dus bij deze. Voor als jij je ook even niet top voelt.